„Bitwa Warszawska 1920”

„Bitwa Warszawska 1920” to jeden z najhuczniej zapowiadanych filmów tego roku. Jako pierwszy polski film w pełni zrealizowany w technologii 3D, miał być wielkim wydarzeniem w historii polskiej kinematografii. Czy spełnił pokładane w nim nadzieje? Niestety nie. Dzieło wyreĹźyserowane przez Jerzego Hoffmana rozczarowuje na wszystkich płaszczyznach: od fabuły, poprzez grę aktorską, kończąc na realizacji w trój wymiarze.

Film opowiada historię ułana Janka, który wyrusza na front walczyć z bolszewikami zostawiając w Warszawie swą ukochaną – Olę, artystkę kabaretową jednego z warszawskich teatrów. Wydarzenia tamtego okresu poznajemy w dwójnasób: poprzez sceny ukazujące tułaczkę Janka po Europie oraz przeplatające je ujęcia ze stołecznej estrady, na deskach której Ola prezentuje piosenki mające stanowić komentarz do aktualnej sytuacji w kraju. Niestety, taka kompozycja filmu sprawia, Ĺźe jest niespójny i chaotyczny. Sceny ze śpiewającą i tańczącą Nataszą Urbańską, która gra główną bohaterkę, wplecione są jakby na siłę, być moĹźe miały przesłonić mankamenty w jej grze aktorskiej. Zadziwiający jest fakt, Ĺźe do filmu, który w załoĹźeniach miał być przełomem, Jerzy Hoffman w roli głównej obsadził osobę debiutującą na duĹźym ekranie i której warsztat przywodzi na myśl aktorki serialowe pokroju Katarzyny Cichopek. Pasuje to, niestety, do przewodniego wątku miłosnego między głównymi bohaterami, który jest równie sztuczny, banalny i przesłodzony jak w produkcjach typu „M jak Miłość”. Co gorsza, spycha na dalszy plan wydarzenia wojenne, które powinny być tu najwaĹźniejsze. Sam moment bitwy nazywanej póĹşniej „cudem nad Wisłą” zagubił się wśród innych epizodów i gdyby nie scena rozmowy Piłsudskiego z Wieniawą, stanowiącą komentarz do zakończonej batalii, nie domyśliłbym się, Ĺźe najwaĹźniejsza bitwa juĹź się odbyła, a na dodatek została wygrana przez wojska polskie.

Dodatkowym mankamentem filmu jest element, który w załoĹźeniu miał być głównym atutem „Bitwy…”, czyli efekt trójwymiaru. Nigdy nie byłem miłośnikiem tej technologii, jednak w Ĺźadnym innym filmie nie utrudniała mi odbioru równie mocno: sceny batalistyczne były zupełnie nieczytelne i rozmazane. Pomijając ten fakt, trzeci wymiar jest tu zwyczajnie niepotrzebny. W filmie ukazującym waĹźne wydarzenia historyczne treść powinna być waĹźniejsza od technicznych ozdobników.

Podsumowując, „Bitwa Warszawska 1920” jest duĹźym rozczarowaniem i niestety, wpisuje się w polską zaleĹźność, Ĺźe szum medialny wokół filmu jest odwrotnie proporcjonalny do jego walorów artystycznych.

Paweł z kl. IIB