"Wychowanie przez sztukę" - Kamienie na szaniec

      Początkowo przedstawienie nie zapowiadało się najlepiej. Zaproszono nas do małego, ciasnego pomieszczenia z niewielka sceną. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, Ĺźe podczas wojny tak to właśnie wyglądało – potajemne spotkania w piwnicach, spiskowanie przeciwko wrogowi.

      Pomimo początkowej niechęci zajęłam miejsce i z niecierpliwością czekałam na dalszy przebieg akcji. Wreszcie zaczęło się. Od pierwszego wypowiedzianego słowa wiedziałam, Ĺźe będzie to coś innego, zupełnie nowego i pełnego „charakteru”. Nie myliłam się. Sceny były szczegółowo dopasowane i bardzo realistyczne. Mimo młodego wieku aktorzy zagrali wspaniale. Czułam się obecna i waĹźna jako widz. Próbowałam wyobrazić sobie, przez co  musieli przechodzić ci młodzi ludzie. Dzięki tym właśnie osobom udało mi się to z łatwością.

W przedstawieniu wzięli takĹźe udział aktorzy niepełnosprawni umysłowo, którzy pomimo ogromnej tremy doskonale sprawdzili się w swoich rolach. Ich występ był zaskoczeniem dla mnie oraz pozostałych widzów. Myślę, Ĺźe to właśnie im należą się największe gratulacje – za talent i odwagę. Ale tak naprawdę, emocje oddawane przez wszystkich aktorów były bardzo prawdziwe. Do tej pory zastanawiam się, jak im się to udało.

      Myślę, Ĺźe to przedstawienie wiele mnie nauczyło. Dowiedziałam się jak wyglądała sytuacja w okupowanym kraju i prawdziwe Ĺźycie podczas wojny. Ciągła walka i strach, nieprzemijający ból i cierpienie, Ĺźal za zniewoloną Polskę…